Carvallo’nun işareti

Carvallo’nun işareti, farklı kalp üfürüm tiplerini ayırt etmeye yardımcı olmak için kullanılan bir fizik muayene testidir. Adını, işareti ilk kez 1964 yılında tanımlayan Meksikalı kardiyolog Enrique Carvallo’dan almıştır.

Carvallo’nun işareti testi sırasında, hastadan derin bir nefes alması ve muayene eden kişi kalbi oskültasyon yaparken (stetoskopla dinlerken) tutması istenir. Daha sonra muayene eden kişi kalbi dinlemeye devam ederken hastadan nefes vermesi istenir. Test hasta sol tarafına yatarken tekrarlanır.

Solunum sırasında veya hasta sol lateral dekübit pozisyonundayken (sol tarafına yatarken) kalp üfürümünün şiddeti artarsa, üfürümün triküspit yetersizliğinde olduğu gibi kalbin sağ tarafına artan kan akışından kaynaklandığını düşündürür. Bunun nedeni, nefes almanın kalbin sağ tarafına venöz dönüşü artırarak kan akışının artmasına ve daha yüksek bir üfürüme yol açmasıdır.

Öte yandan, inhalasyon sırasında veya hasta sol lateral dekübit pozisyonundayken kalp üfürümünün şiddeti azalırsa, üfürümün aort stenozunda olduğu gibi kalbin sol tarafına giden kan akışının azalmasından kaynaklandığını düşündürür. Bunun nedeni, soluk almanın kalbin sol tarafına dönen kan miktarını azaltarak kan akışının azalmasına ve daha sessiz bir üfürüme yol açmasıdır.

Carvallo’nun işareti, diğer kalp üfürümlerinden ayırt edilmesi zor olabilen triküspit yetersizliği ve aort darlığı gibi durumların teşhisinde özellikle yararlıdır. Carvallo’nun işaretinin herhangi bir duruma özgü olmadığını ve bir kalp üfürümünün nedenini belirlemeye yardımcı olmak için diğer tanısal testlerle birlikte kullanılması gerektiğini unutmamak önemlidir.

Carvallo işaretine ek olarak, kalp üfürümlerini değerlendirmek için kullanılan diğer tanısal testler arasında ekokardiyogram, elektrokardiyogram ve göğüs röntgeni yer alabilir. Kalp üfürümlerinin tedavisi, durumun altında yatan nedene bağlıdır ve ilaçları, yaşam tarzı değişikliklerini veya ameliyatı içerebilir.