Schilling testi

Schilling testi, vücuttaki B12 vitamini emilimini değerlendirmek için kullanılan tıbbi bir tanı testidir. Adını, testi ilk kez 1953 yılında tanımlayan Robert Frederick Schilling’den almıştır. Test iki aşamadan oluşur; ilk aşamada radyoaktif B12 vitamini, ikinci aşamada ise radyoaktif olmayan B12 vitamini uygulanır.

Schilling testinin ilk aşamasında hastaya küçük bir doz radyoaktif B12 vitamini verilir (genellikle radyoaktif kobalt-57 ile etiketlenir). Yaklaşık iki saat sonra hastanın idrarı toplanır ve radyoaktif B12 vitamini varlığı ölçülür. İdrarda düşük miktarda radyoaktif B12 vitamini bulunması, vitaminin sindirim sistemindeki emilimiyle ilgili bir soruna işaret edebilir.

Schilling testinin ilk aşaması idrarda düşük miktarda radyoaktif B12 vitamini olduğunu gösterirse, testin ikinci aşaması gerçekleştirilir. Bu aşamada hastaya yüksek dozda radyoaktif olmayan B12 vitamini verilir. Daha sonra hastanın idrarı toplanır ve radyoaktif olmayan B12 vitamini varlığı açısından ölçülür. İdrarda radyoaktif olmayan B12 vitamininde önemli bir artış görülürse, bu durum hastanın diyetinden yeterince B12 vitamini alamadığını ve bir eksiklik olabileceğini gösterir.

Schilling testi, vücudun B12 vitaminini emme yeteneğini etkileyen bir otoimmün hastalık olan pernisiyöz anemi ve B12 vitamini emilim bozukluğuna neden olabilen diğer gastrointestinal bozukluklar da dahil olmak üzere B12 vitamini eksikliğiyle ilgili çeşitli durumların teşhis edilmesine yardımcı olabilir. Schilling testinin B12 vitamini eksikliği için tek tanı aracı olmadığını ve diğer klinik ve laboratuvar testleriyle birlikte kullanılması gerektiğini unutmamak önemlidir.

Test ve tanı tekniklerindeki gelişmeler nedeniyle Schilling testinin artık klinik uygulamada yaygın olarak kullanılmadığını ve serum B12 vitamini seviyeleri ve intrinsik faktör antikorları gibi diğer tanı testlerinin tercih edildiğini de belirtmek gerekir.